Nog een lelijke vaas
In een vorig blog heb ik geschreven over Lalique en ‘lelijke’ vazen.
Eigenlijk was dit mijn tweede ervaring met lelijke vazen, de eerste is ook een leuk verhaal.
Als jullie mijn blogs gelezen hebben, weten jullie dat mijn Oma een nogal protserige smaak had. In ieder geval een smaak die paste bij haar leeftijd en de periode waarin zij heeft geleefd. Na haar overlijden werd haar inboedel door de familie uitgezocht en de spullen waar niemand belangstelling voor had werden verkocht. Er werd een advertentie gezet voor een boedelverkoop in het huis van Oma en na deze boedelverkoop bleven er spullen over. Daar zou een opkoper voor komen.
Op de tafel met de restanten stond nog een vaas, niemand wilde het ding hebben. Wat ik mij absoluut kon voorstellen, het ding blonk niet uit van schoonheid. Maar goed, bij het verlaten van het huis na de boedelverkoop heeft mijn moeder op het allerlaatste moment toch de vaas van de tafel gegrist en meegenomen. Zodoende belande de vaas bij mijn ouders op het dressoir en stond daar jarenlang mooi te zijn van lelijkheid. Wij vroegen weleens waarom ze het meegenomen had en volgens haar een vlaag van ‘je weet maar nooit’.
De vaas was van een soort gewolkt blauw glas met zilverkleurige handvatten die op oren leken. Het zilverkleurige materiaal van de handvatten was ook gebruikt om een krullerig beslag op de vaas te maken. Het had de vorm van een amfoor. Ik denk dat het een Art Nouveau vaas betrof. Helaas heb ik er geen foto’s van.
Tijd verstreek en op televisie kwam een programma dat een beetje weg had van Kunst en Kitsch, maar na beoordeling van een object kon je direct opdracht geven om het te laten veilen.
Pa en Ma keken elkaar aan, en het oordeel over de vaas werd geveld, deze ging onder de arm van mijn vader mee naar de taxatie dag van genoemd programma. En ja hoor, Pa kwam met vaas op TV.
De vaas werd mooi opgesteld op een tafel en de presentator vroeg aan mijn vader hoe hij aan de vaas kwam en waarom hij deze prachtige vaas wilde laten veilen. Over het laatste hoefde Pa niet na te denken en hij sprak de historische woorden: “Omdat ie zo ontzettend lelijk is”, met de nadruk op ontzettend. De geschatte waarde werd bepaald op FL. 1500,-, waarop mijn vader reageerde met “Nou, dat is toch leuk. Nu is het toch wel jammer dat de andere ooit van de schoorsteenmantel is gevallen, er waren er ooit twee”.
De vaas werd geveild en werd idd verkocht voor het geschatte bedrag. Van de opbrengst hebben mijn ouders een Philips videorecorder (video 2000) aangeschaft, een noviteit in die tijd. Van de televisie uitzending heb ik nog ergens een video opname en het verhaal werd nog vaak verteld als er herinneringen werden opgehaald. “Weten jullie nog, van die lelijke vaas die toen zoveel geld heeft opgebracht bij dat programma?” De vaas is uit mijn leven verdwenen en degenen in relatie met de vaas kunnen het ook niet meer vertellen. Het verhaal is verworden tot een anekdote en een zoete herinnering.