Het huis van Oma
Zoals gezegd, Oma hield van mooie dingen, soms met de neiging tot protserigheid. Het dressoir in de woonkamer was een enorm log eiken meubel met uitgesneden taferelen. In één lade van het dressoir lag een compleet assortiment gereedschap. Op mijn vraag waarom zij zoveel gereedschap had, vertelde ze mij dat je zoveel mogelijk alles zelf moest kunnen, je wist maar nooit of je alleen zou komen te staan en dan kon je jezelf redden.
Er stonden prachtige kristallen schalen en kleine snuisterijen die volgens de overlevering ooit gekocht waren op veilingen, zoals de kleine rode glazen bakjes met glas in lood. In de bakjes fragiele lepeltjes, ook ingelegd met glas in lood. Altijd gedacht dat het voor peper- en zout was, maar het kunnen ook kaviaar schaaltjes zijn. Maar dan klopt het lepeltje niet, kaviaar mag niet met metaal in aanraking komen en ik weet niet of de lepeltjes van zilver zijn.
Op een dag kwam ik bij Oma en vond haar aan de eettafel met de prullenbak naast zich en een grote berg foto’s op tafel. “Oma, wat doet u nou?????”vroeg ik. Ze keek mij aan en zei: “Kind, ik verscheur foto’s. Als ik er straks niet meer ben weet niemand meer wie op die foto’s staan. Ik ben de enige die nog weet wie ze waren. Het is helemaal niet leuk om zo oud te worden, ik ben de enige die nog over is van al mijn vrienden”. Gelukkig heb ik wel wat foto’s kunnen redden.
Oma was 65 jaar toen ze besloot haar rijbewijs te halen. Toen het heuglijke feit daar was en zij haar rijbewijs in handen kreeg kocht ze een nieuw Dafje 33. Beige van kleur met knalrode stoelbekleding. Het autootje kreeg een plek in de garage en bleef nieuw ruiken. Als een vorstin zat Oma achter het stuur en tufte het dorp door met af en toe een landing in een plantsoen. Haar zicht was namelijk niet zo best en ze droeg een bril met sterkte 100. Soort jampot glazen. Gelukkig hoorde je haar al van verre aankomen, het Dafje had een nogal luidruchtig motortje.
Verder besloot ze haar 65e haar verjaardag nog éénmaal goed te vieren, want het kon zomaar haar laatste zijn. Haar verjaardag heeft ze uiteindelijk nog jaaaaren gevierd, ze overleed op hoge leeftijd. Ze werd in de 90.
Ja, dat Dafje!! Hele gladde bekleding had het. Als oma gas gaf lag je op je rug. Het optrekken ging niet gelijkmatig! En inderdaad hebben we oma regelmatig op de hoek van de straat (bij de pastorie van de kerk) uit de bosjes bevrijd.
Ook de geur van de bekleding kan ik zo oproepen.
Mooie herinneringen, Sylvia!!
Hahaha, wij als kleinkinderen werden weleens opgehaald om poffertjes te eten in Laren. Onze ouders stapten voor geen goud in, maar wij werden zonder pardon overgeleverd aan Oma’s rijkunsten.